Het is anderhalve maand geleden dat ik Nederland verliet. En nu heb ik de afgelopen week wel wat symptomen van de cultuur shock ontdekt, kan ik nu denk ik de grootste verschillen tussen Engeland en Nederland wel vinden.

Om te beginnen met mijn dagelijkse bezigheid: school. Zoals ik al heb vertelt is het systeem hier totaal anders. Op je zestiende heb je hier als het goed is je GCSE’s gehaald. Je kan er dan voor kiezen om te gaan werken ( of een soort can college geloof ik) of door te gaan met sixth form. Hier volg je rond de vier vakken en gaat het allemaal om je vervolgopleiding. Met de cijfers die je haalt voor deze vakken krijg je bepaald aantal punten, en met een genoeg aantal punten kan je naar de Universiteit. Maar als je naar een hoog aangeschreven universiteit wil kom je er met alleen de punten niet. Dan ga je beter in de twee jaar sixth form vrijwilligerswerk doen, extra lessen volgen en andere dingen om je cv bijzonder mee te maken.

De lessen gaan hier ook anders. Ik had al eerder verteld dat de klas vaak maar uit ongeveer 10 leerlingen bestaat. Ook huiswerk nemen ze hier een stuk serieuzer. Elke les moet je je huiswerk inleveren en als je het niet hebt gemaakt wordt dit allemaal genoteerd. Je krijgt namelijk ook een punt voor je coursework: al je huiswerk en houding in de klas. Dit is het target dat de leraren verwachte dat je mee gaat slagen. Elke leraar spreek je aan met de achternaam ( of miss/sir). De rest van de school loopt in school uniform rond en de pauze duurt een uur. De leraren zijn allemaal heel aardig en veel meer betrokken met de leerlingen, dat is misschien ook wel omdat de klas zo klein is. Ze doen veel meer om ervoor te zorgen dat je straks op het eind je werk perfect kan inleveren en het examen gaat halen.

In de pauze zitten we in de common room. Dit is een soort van aula en studieruimte in een. Het is alleen voor de leerlingen van sixth form. In de hoek van de ruimte is een klein keukentje met een magnetron, waterkoker en koffie. Tijdens de pauze eten leerling pasta of rijst opgewarmd in de magnetron of sommige halen pizza of friet. Er zijn er ook nog een paar die net zoals mij een boterham van thuis meenemen. Zoals we het in Nederland doen.

Niet alleen de lunch is anders. ’s Ochtend eet ik cereals en het brood hier is toast (ook dat van de lunch trouwens). Er wordt meer gekookt met de magnetron en uit blik. Verder wordt er tijdens de lunch ook vaak crips of een chocolate bar gegeten. Het eten is minder gezond maar de porties zijn ook kleiner. Op zondag hebben ze hier de traditionele roasted dinner. Dat houdt in een warme middag maaltijd met groente, geroosterde aardappelen en kip. En natuurlijk elke avond een kop thee! De hoeveelheid groentes is wel wat minder dan thuis (dat is misschien niet heel moeilijk met mijn mama en d’r groentetuin) en minder gevarieerd. De traditionele chips zijn er ook vaak, net zoals de traditionele maze, sausages en baked beans (het is meestal lekkerder dan dat het eruit ziet).

Ander groot verschil is het verkeer. Zoals de meeste wel weten rijden ze hier aan de andere kanten van de weg. Bij het oversteken kijk ik maar gewoon heel vaak naar beide kant want ik ben kwijt of ze van links of rechts gaan komen. Zo moest ik laats de eerste afslag van de rotonde hebben dus ging ik naar rechts. Na de straat helemaal uit te lopen en terug bij de rotonde te komen bedacht ik me dat de eerste afslag hier naar links is (of de derde afslag vanaf rechts). Mijn richtingsgevoel is er niet beter op geworden. Het zou een kwartier lopen moeten zijn maar ik deed er een uur over. En op de terug weg was ik het helemaal kwijt en deed ik er anderhalf uur over om weer thuis te komen…Ik mis toch nog steeds mijn fietsje. De bussen hebben nogal moeite met op tijd komen (en ik ook). Ze hebben hier niet echt ruimte voor fietsers en bijna geen fietspaden. Je ziet ze ook zelden en meestal met een helm op.

Grootste verschil van allemaal de taal! Niemand spreek hier een woord Nederlands. Ze zeggen dat Nederlanders nogal bot en direct kunnen zijn. Als je het vergelijkt met het Engels vind ik dat best kloppen. Ze zijn hier van de ‘please and thank you’ en spreken bijna altijd in twee woorden. Ook vragen ze meteen of alles goed is, al weet ik nooit zeker of ze ook echt een antwoord verwachten.

Mijn naam blijft moeilijk. Mijn achternaam is onuitspreekbaar voor de Engelse. Het spellen vind ik ook nogal moeilijk, vooral de klinkers want die zijn hier allemaal doorgedraaid met hoe je ze in het Nederlands uitspreekt. In de meeste gevallen vragen ze of ik het zelf even kan schrijven na het drie keer te hebben gezegd. Mijn voornaam zorgt ook voor de nodige reacties. De meeste veranderen het gewoon in Fleur of Flora. Of ze vragen: “serieus zoals de grond? En je schrijft het ook gewoon als f-l-o-o-r..”.

En als laatste het weer. Sinds vorige week is dat typisch Engels met veel regen en wind. Op het moment is het echt heel koud maar je ziet nog steeds mensen in een T-shirt lopen. Bijna niemand heeft hier een jas aan en Margherita en ik zijn de enigste die ingepakt op school aankomen. Ik snap niet hoe de rest hetzelfde binnen en buiten kan dragen. En ze zeggen dat het zo nog wel blijft tot februari…

Xliefs Floor