Ik heb vandaag toch een heel heel klein beetje carnaval mogen vieren. Het is vandaag namelijk world book day. Ik zie je al denken; wat heeft dat dan met carnaval te maken, dat dacht ik eerst ook. Op school liepen opeens Harry Potter en Simba rond, want op deze dag mag je verkleed als je favoriete boek persoon,naar school komen. Dit betekende voor de meeste leerling alleen geen schooluniform en het waren vooral de leraren die hun best hadden gedaan, maar toch werd de pauze er iets interessanter van.

Dit weekend mag ik weer even Nederlands praten als ik mama en papa Bristol kan laten zien. Het begint bijna bijzonder en ongewoon om Nederlands te praten. Spreken, denken, dromen het gaat allemaal in het Engels nu (en dat vind ik helemaal niet erg). Op mijn ‘Amerikaanse’ accent na (die heb ik volgens mijn omgeving, daar wordt nog aan gewerkt) begin ik me steeds meer Engels te voelen. Daarom is het tijd voor; zoek de verschillen part 2.

Een groot ding wat ik de vorige keer niet eens genoemd heb is tapijt. Tapijt is everywhere! In klaslokalen, op de wc, bij Opa en Oma zelf in de Badkamer (dat gaat wel heel ver). Als je in iemands huis komt is het dan ook heel normaal dat de schoenen meteen uitgaan. Over het tapijt ligt dan weer een andere tapijt en zo ziet de gemiddelde woonkamer eruit. In de meeste huizen(overal waar ik binnen ben geweest) zit de wasmachine naast de oven, gewoon in de keuken dus. Waar de droger dan zit weet ik niet. Er hangen ook een heleboel schilderijtjes aan de muur met de familieregels als knuffel elke dag en andere motiverende verhaaltjes. Beetje kitsch wordt het er soms wel van.

Ik krijg dingen te horen wat het standard stereotype is van Nederland, maar wij hebben ook stereotypen over de Engelse. Eentje daarvan is dat ze beleefd zijn en dat is zeker waar. Waar ik in het begin tegen mezelf moest zeggen om dankje of asjeblieft te zeggen, gaat dat nu vanzelf. De leraren in Nederland vinden het verschrikkelijk als je ‘wat..’ in plaats van ‘sorry’ of ‘wat zeg je’ zegt maar hier is echt onbeleefd. Niemand zegt het, op de uitwisselingen na. Je wordt ook gewoon ‘love’ of ‘sweetheart’ genoemd door bijvoorbeeld de mevrouw achter de kassa die je nog nooit hebt gezien. Ze beginnen hier elke zin met ‘literally’ of ‘basicallly’. Ook het word ‘alright’ heeft meerdere betekenissen. Het wordt gebruikt als graag gedaan, alles goed en hallo. In het geval van hallo weet ik nog steeds niet of ik moet antwoorden of niet. Voor de maaltijdnamen moeten ze ook net even anders doen, tea is diner en diner is lunch. De koffiepauze noemen ze hier tea time. Thee komt boven koffie, en vaak met melk maar dat vind ik toch echt niet lekker.

Aan mijn naam zijn ze toch nog niet gewend. De meeste leraren hebben een eigen versie die meestal dicht in de buurt zit, maar om me nou echt vloer te noemen voelt voor hun waarschijnlijk toch een beetje raar. Als ik me ergens nieuw moet voor stellen zeg ik vaak maar meteen; “zoals de grond, maar in het Nederlands betekend het iets anders hoor.”

Het verkeer rijdt nog steeds aan de linkse kant van de weg en dat heeft ervoor gezorgd dat ik al z’n tien keer bijna overreden ben. Hier gaan de verkeerslichten trouwens van groen naar oranje naar rood en dan van rood eerst naar oranje en dan naar groen. Als voetganger sta je meestal een kwartier te wachten totdat je naar de andere kant kan rennen voor het alweer rood is. Laats zei een meisje uit mij klas dat ze minsten twee jaar geleden voor het laatst op de fiets zat. Het is de bus of lopen en misschien als je ouders zin hebben in een ritje. Je mag hier wel zelf rijden vanaf je zeventiende, een jaartje eerder dus. Het is hier trouwens een wet dat je een helm moet dragen als fietser. Ik heb voor meer dan zes maanden geen fiets aangeraakt, hopelijk ben ik het nog niet verleerd.

Ik had verwacht dat de Engelse school een stuk strenger (stereotype) zou zijn dan het Elzendaal. Het zou alleen sixth form kunnen zijn, maar daar is werkelijk niks van waar. Een paar studenten hebben standaard ontbijt in de klas. Het is prima als je wil eten of drinken tijdens de les. Dit is hetzelfde voor de mobiel. Die ligt voor helft van de leerlingen naast het boek, vaak zelfs met geluid aan. Er zijn wat leraren die vriendelijk vragen of je het wil opbergen maar vaak wordt dat genegeerd. Ingenomen, zoals dat bij ons gaat, heb ik nog maar een keer gezien. Als ik naar de wc moet, ben ik de enigste die hiervoor eerst toestemming vraagt, gewoon uit gewoonte. Laat komen of een les missen maakt ook niet zoveel uit. Als je een les mist krijg je hier wel een briefje over, maar zolang je minder dan 10% van je lessen mist is het niet zo erg. Het kan ook zijn dat ze gewoon aardig zijn voor de uitwisseling studenten maar streng zijn ze zeker niet. De leraren zijn heel betrokken bij de leerlingen. Al word huiswerk elke les gecontroleerd, dat was thuis niet zo. Dit is waarschijnlijk omdat we tussendoor geen toetsen hebben. Af en toe oefen examens, maar deze tellen niet mee. Ik ben nog steeds niet gewend aan het geven van een antwoord van een vol kantje (maar het gaat al beter). Toen ik mijn eerste les had raakte ik vol in paniekmodus toen ik me bedacht dat ik mijn aantekeningen natuurlijk in het Engels moest schrijven. Nu schrijf ik automatisch ‘what’ in plaats van ‘wat’ nu ik deze blog aan het schrijven ben. Dit is dan ook mijn excuus voor alle spellingsfouten die ik maak door al deze verhaaltjes heen ;)

Het leukste aan Engeland is officieel niet Engels maar Italiaans. Met mijn ‘kleine’ zusje geniet ik van elk moment dat ik heb hier. Afgelopen weekend heb ik ook eindelijk de zee gezien, dat is hier z'n anderhalf uur vandaan. Dat is misschien het tweede leukste hier en het aller leukste Engelse, gewoon rondlopen en om je heen kijken. Holland is zo plat dat het meteen als vakantie voelt als ik een uitzicht van bovenaf zie. Soms moet ik tegen mezelf zeggen dat ik nu in Engeland zit, het voelt namelijk niet meer zo speciaal maar heel gewoon. Ik geloof dat dat een goed ding is dus zo gaan we gewoon door!

Xliefs Floor